ديوار
با عده اي از بستگان سابق توي ماشين نشسته ايم... در جاده اي كه قاعدتا بايد صاف باشد..ولي شيب تندي دارد.به انتهاي جاده ميرسم جاييست شبيه انتهاي خيابان ولنجكِ چند سال پيش كه مرتب قرباني مي گرفت ..با يك ديوار آجري كثيف در روبرو..مي خواهم ترمز كنم ..نمي شود .. پاهايم در هم پيچيده... صندلي را به قدري براي راحتي عقبي ها جلو كشيده ام كه امكان حركت و مانور براي پاهايم باقي نمانده... پايم به ترمز نمي رسد... پاي چپم حتي...ميرويم و ميرويم و ديوار نزديك و نزديك تر مي شود..... نوري شديد به درون چشمم مي تابد.....خواب ديده ام باز
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
0 نظرات:
ارسال یک نظر